Preview Fernando Lameirinhas

Ode aan Fernando Pessoa
 

Fernando Pessoa (1888-1935) wordt beschouwd als een van de grootste Portugese dichters van de vorige eeuw. Hij kende echter een tragisch leven (is dat niet de basis van veel goede dichters?): vader en enige broer jong gestorven, raakte aan de drank, stierf daardoor op 47 jarige leeftijd en wist tijdens zijn leven slechts één bundel gepubliceerd te krijgen. Pas na zijn dood werden in zijn huis 27.000 manuscripten gevonden en kreeg hij de waardering die hij verdiende.

De in Nederland woonachtige Portugese zanger-gitarist Fernando Lameirinhas is een groot liefhebber van Pessoa en koesterde lange tijd de wens om zijn gedichten op muziek te zetten. Gedichten op fado-muziek is niet geheel nieuw. Ruim tien jaar geleden maakte zangeres Christina Branco al eens muziek bij de gedichten van Slauerhoff, een tijdgenoot van Pessoa, waarmee ze faam verwierf in Nederland. Lameirinhas kiest voor een andere aanpak: slechts de helft van de veertien nummers op de cd Pessoa zijn teksten van de dichter (plus één van Passoa’s vriend Tiago Torres da Silva), de overige nummers zijn teksten en composities van Lameirinhas zelf en geïnspireerd op Pessoa.

Voor het project heeft Lameirinhas twee gastmuzikanten uitgenodigd: de Nederlandse meester-trompettist Eric Vloeimans en de Portugese zangeres Mafalda Arnauth. Maar werkt het ook, gedichten op muziek met twee uitstekende gasten?

De cd begint nogal zwaar, zeker voor wie de vrolijke composities van Lameirinhas gewend is. Vloeimans blaast een soort instrumentaal requiem, waarna er een muzikaal gedicht van Pessoa volgt met de tekst:

O kerkklok van mijn dorp
Klagelijk in de kalme namiddag
Tot binnen in mijn ziel weerklint
Je elke en iedere klepelslag
En zo langzaam is je luiden
Zo bijna triest van dit leven
Dat je eerste slag zelfs lijkt
Reeds eerder te zijn gegeven

Het is op het eerste gehoor even wennen en lijkt een beetje te wringen, maar gaandeweg wordt de cd vrolijker, met als plezierig hoogtepunt Melancolia (melancholie). Anders dan de titel doet vermoeden, is het een uiterst swingend nummer, waar Lameirinhas’ broer en vaste begeleider Antonio een stuwend loopje op de akoestische bas neerzet. Vloeimans blaast er een fraaie, maar toch ook ingetogen solo overheen.

Vloeimans en Arnauth vullen op de cd Lameirinhas in het geheel goed aan. Vloeimans heeft het juiste timbre en met Arnauth zijn er mooie tweestemmige zangpartijen. Dat het gezelschap veel plezier heeft gehad in het maken van de cd blijkt wel uit het laatste nummer As Ilhas Afortunadas: in de laatste maten barst Lameirinhas tijdens zingen in het lachen uit tijdens een vrolijke muzikale chaos en de cd sterft uit met een schaterlach. Het zware begin van de cd is dan al lang vervlogen.

Fernando Lameirinhas, Eric Vloeimans en Mafalda Arnauth zijn momenteel gezamenlijk  op tournee. Woensdag 20 maart spelen ze in De Lindenberg.